Gül Kuşanıp Yara Açan Bir Yüzyılın Hüzün Veren Yankısı
kısalmakta günler, gecelerse pek hoyrat
böylesi aydın gökyüzünde parçalı tüm bulutlar
yürekler soğuk ve ebediyen yalnız
yalnız yollar yahut denizler değil
yaratır mesafeyi bazen
yan yanayken bakışlar
kalbimmiş meğer kapılarını kapatıp
kurumuş çiçek gibi
bir köşeye taktığım
zaman zaman rastlaşıp
yanıp sönen heyecana
öpüşlere, gülüşlere, gözyaşına, anılara...
ömrümmüş meğer biten bu şarkı
her birini sessizce ardımda bıraktığım
akmasa da kanar ruh
ve duymasam da bilirim
keder veren, hüzün doğuran
sözler durur aklınızda.
her şeyiyle
gül kuşanıp yara açan bir yüzyılda
zor
fakat buna da dayanabilirim.
Yorumlar
Yorum Gönder