Edebiyat, Kültür&Sanat

Beni, bu gerçek dünyanın tükenmez kederlerinden soyutlayıp gerçeküstü bir âlemde bambaşka hüzünlere sürükleyen dizeler.. Bu dünyaya ağlamak değil benimki; bu dünyanın ötesinde, ummanların derinliğinde, boşluğun sonsuz zamansızlığında eşsiz bir duyguyla yoğrulmak.. Artık, yolun uğramaz bilirim toprağıma Ömrüm, yanıp yıkılmış harap ölüm sayfası Sen, orada hakikate çevirirken yalanı Ah, yalana çevirdim ben burada hakikatı.. Bir şiirin kalbimdeki yankısı, yalnızca dizelerin kendisinden ibaret değil. Muhtevasında, derinliği ve anlamı ihtiva eden kelimelerin içinde sonsuz duygular, o sonsuz duygular içindeyse tükenmez gözyaşları var. Dizelerin zarafeti şairin elleridir. Şairin ellerine uzanan, kalbinde var olan uzak bir alemin bu dünyaya ters düşen aksidir. Esasen dizelerde, baştan sona hiç bir yere ve hiç kimseye ait olamama hissi var. Kimsesizliğin ve ötelenmişliğin cehenneminde sönmek bilmez yangınlar. Ne vakit okumaya koyulsam, ruhumun göçtüğü uzak iklimlerden, uzak bir dünyadan

Unuttum sıcaklığını ellerinin Soğuk rüzgarlara alıştı ruhum Bir anlamı yok artık şiirlerinin Satırlarında erirken umudum. Gelir geçer yüzler hafızanda birer birer. İnsan ruhu bir istasyon uçurum kıyısında. Vakti gelen ruhu sonsuza dek terk eder. Ruh, yapayalnız kalır öylece; ve geceye usulca yayılır keder. Ellerinde sigaranın yoldaşlığını hissederken, gözlerinde bir hayalin yankısı.. Gerçeklerden kaçıp da sığınırken gecelere, gecelerde hüzünlerin tükenmez sancısı.. Sarıldık doyasıya bambaşka tenlere. Her defasında aldandık baharın yeşiline. Gidişleri  hatırlatan mevsimler değişse de ömür hep bahar kalacak sandık; oysa çorak bir bozkırdan farksızdan ruhumuz, yalnızlığın ve hissizliğin bomboş aleminde. Şimdi ruhum bedenim kadar yalnız Kendimle konuşmalar başlar içinde gecelerin Sesin yankı bulsa da zaman zaman kalbimde Bütünüyle unuttum sıcaklığını sözlerinin..