bir zamanlar
''öyle kimsesiz kaldım ki öyle bomboş yapraklar ağladılar bana sonra tıpkı gözyaşları gibi düştüler son yapraklar ne önceleri ne de sonra hiç böyle yalnız kalmamıştım bu kadar ve kimi beklerken olmuştu hiç mi hiç hatırlamam...'' pablo neruda beni binbir geceyi aşkın yalnızlığa mahkum eden ve damarlarımı çatlatan aşkı ciğerlerimde söndüren neydi o bir zamanlar, kimdi ki gözleri izler beni hâlâ yanıbaşımda değilken ve hayatımda bile değilken oysa bir bengisu pınarı, bir abıhayat, güzellikler annesi sesinde neşenin, tabiatın, kainatın mahiyeti kimdi o sahi ki hâlâ onu ararım tüm dudaklarda açan güneşinde baharın, kışın düşen karlarda. oysa çoktan gitti, kimsesiz şimdi ruhum bir zamanlar şarkısına ortak olduğum dilerim tebessümü eksilmez yüzünden yüreğimi aralayan sözleridir avuntum. neydi o yaşananlar bir göl kenarı dinginliğindeki aşk yerle gök arasındaki en ulvi hatıra kimdi o bir zamanlar...