Boşluk
Nereden başlasam orası bir sonmuş gibi. Nereye tutunsam bir boşluğu kavrıyor ellerim. Bir güzellik ki ruhumun susadığı, henüz çark etmedi gençliğimin caddelerine. Onlar da yitip gidiyor hissettirmeden günden güne. Nereden başlasam orada bitiyor her şey. İçime, davetinden mahrum olduğum coşkun bir şölenden kalan derin bir sessizlik ve boşluk hakim. 'Aldanmıyorsam bir zamanlar hayatım, önüne bütün gönüllerin açıldığı, yoluna bütün şarapların döküldüğü bir şölendi' der, Arthur Rimbaud. Yaşadığımız her güzelliğin di'li geçmiş zaman içinde bu denli ıstırap vermesi, bugün içine düştüğümüz boşluktan daha başka ne olabilir ki?