Edebiyat, Kültür&Sanat

Ömrüm, bilfiil sıradan bir ilkgüz sabahı Günbatısı rüzgarlar yetmiyor ruhumu avutmaya Döküyor yapraklarını eski bir çınar kalbimin boşluğuna Yağmurlar yokluyor kentin en yalnız tarafını Hatırlamaya değer anılarımı yitiriyorum günden güne Yaşlanmak değiştiriyor yönünü en tanıdık rüzgarların Bilmesem de ölümün nasıl karşıladığını insanı Anlıyorum, Bir anlık kavuşma için yaşıyor insan, her gün öldüğüne Ah o kavuşma ânı ki bir mukaddes akşamdır Bana hayatın ve ruhumun varlığını hatırlatır Oysa bir yalnızlık rüyasıdır uyuduğum her gece Ömrümse bilfiil sıradan bir ilkgüz sabahıdır

Külünü boşaltıyorum yanan saatlerin Biten günün boşluğuna. Bugünlerde her şeyin hesabını ölüme göre yapıyorum Hayatın neresinde olduğunu sorgulamak hüzün katıyor insana Belki bu yaşadığımız ömür, Bu hüzünlerden artakalandır diyorum. Bugün gökyüzünü görememek için geçerli sebeplerim vardı yine; Ve yine düşlerin ağırlığına karşı hafif kalan gerçeklerim. Düşün ki, küçücük bir kaygıyı uçurum bilen kalbim var; İşte her günüm bu uçurumun kıyısında tarumar. Derin bir iç çekiş kâfi gelir bütün bir ömrü anlatmaya Yorgunuz yitip giden zamanın peşinde kaybolmaktan Takatimiz tükeniyorken bir nebze de olsa bulmaya, Usanmıyor gözlerimiz uzaktakini aramaktan...

Karşılıklı oturup ciğerimle sigaranı yakarken anlatırdın neleri götürdüğünü insanların senden dünyanın dönerken neler bahşettiğini insana ve gün biterken neleri kopardığını ondan dinlerdim seni gün doğana dek usanmadan anlatsaydın ellerinde soluyorken ciğerim kaç kez düşer insan içinden çıkamadığı bir kuyuya değil mi ki en derin rüyalar uykusuz gecelerden doğar insanı bazı anlar yalnız kendi varlığı boğar... Kanımda güz yalnızlığına kaçak bir hüznün kokusu var tutunduğum her dal hayal kırıklığına kesiyor oturup anlatsaydın dinlerdim ruhumla bir kalbin kavradığı kalbi yalnız bir söz kırar onarmak, bu kalple yaşamaktan daha zor yolu uzattığım her gece kısaldı bütün beklentim bu dünyadan kaçtıkça yine ona rastlıyor günlerim...