Edebiyat, Kültür&Sanat

bir vakitti göğsümden fışkıran yaban çiçeğinin; beni karşı konulmaz hüznüme karşı savunduğu, bahar getirdiği ve güzellikler sunduğu bir vakitti birdenbire bir son buldu sebepsiz. günbegün soldu göğsümde var olan soldu o bir sözle yeşeren, açılan bana yalnız ölmeyecek bir hatıra kaldı her ânıma parçalanmış bir his gibi saçılan. ey aşktan mürekkep, mükedder yazgım seninle biz hiç bir araya gelmedik bu şehirde yaşadıkça göğsümüzde açılıveren ne varsa  içten içe bir yabancı oluyoruz hepsine.  

gün: içi yalnızlığın sönük yaldızlarıyla bezeli  adressiz, muhatapsız ve cevapsız bir mektup. götürüp eski yazlara ve çocukluk heyulasına ve umudu taş betonlar üzerinde uyutup seyreltiyor bendeki özlem akşamlarını. ne tan vaktinin serin rüzgarı ne kavuran güneş  yetmiyor bendeki aşkı karartmaya işte, bu akşamlara harcanandan arta kalan ömür bir nazar ve bir uyku arasındaki ömür  nice gidilecek yolu kesiyor tek bir hatıraya