Kentin En Hüzünlüsü
bilemezler nedir olanca ağırlığı göğsümde yer eden. böylesi kederli bir şekilde sona erdirmek, böylesi hüzünle bezemek istemezdim günleri fakat beni buldu bütün bunlar, ne gelir elden kent tümüyle uykudadır şimdi ve ben en hüzünlüsü bu kentin yaş aldıkça güneşi daha bir seviyor insan takdir edilecek ne çok güzellik var tabiatın kalbinde gölgesinden geçtiğim ağaç, yürüdüğüm deniz kıyısından hüznü dağıtmaya yetmiyor hiçbiri yine de yalnızım pek sevgisiz, pek özensiz bir yaşamı idame ediyorum çalakalem, gelişigüzel, her günümde yalnızım içimi deşen keder kurşunlarını güler yüzle karşılıyorum incelikten yorulmuş, nezaketen mütebessim hiçbir şey sonsuz değil biliyorum; keder de fakat ne var ki gözlerimi ıslanmaktan alıkoyamıyorum yalnız, kimsesiz, sessiz bir vakitte geceleyin tüm kent uykudayken üstelik ben, en hüzünlüsüyken bu kentin