Gül Kuşanıp Yara Açan Bir Yüzyılın Hüzün Veren Yankısı
kısalmakta günler, gecelerse pek hoyrat böylesi aydın gökyüzünde parçalı tüm bulutlar yürekler soğuk ve ebediyen yalnız yalnız yollar yahut denizler değil yaratır mesafeyi bazen yan yanayken bakışlar kalbimmiş meğer kapılarını kapatıp kurumuş çiçek gibi bir köşeye taktığım zaman zaman rastlaşıp yanıp sönen heyecana öpüşlere, gülüşlere, gözyaşına, anılara... ömrümmüş meğer biten bu şarkı her birini sessizce ardımda bıraktığım akmasa da kanar ruh ve duymasam da bilirim keder veren, hüzün doğuran sözler durur aklınızda. her şeyiyle gül kuşanıp yara açan bir yüzyılda zor fakat buna da dayanabilirim.