sensiz
yola düşmüş adım adım sürüyorum izini ortancalar, yediverenler ve ıhlamur yol boyu veriyor kokunu, duyumsuyorum izini ufkum alabildiğine mavi, gökyüzü gri koyu aşkın bir kanat gibi sunarken gölgesini -duraksa şöyle ruhum, dinlen biraz artık yaşam bütünüyle, her anıyla elinde mi? değil mi ki her acıda yalnızlığı tattık değil mi ki gecelerin sabahı hep sensiz üstüne titrediğim her yeni gün sensiz hepsinde bir nebze yaşam var olsa da değil mi ki yaşamım bütünüyle sensiz bir soluk almak gibi ölümün pençesinde seni düşünmek, yalnızlıklar gecesinde bahar ile müjdelenen haberlerin ötesinde bahçem hazan, günler kısa, ruhum kurak sensiz.