Edebiyat, Kültür&Sanat

Mehtaplı gecelerin yalnızlığını benden dinle İçimde bir kor gibi tutuşur hatıralar O ruhuma ilkyazları getiren nefesinle Sar beni! İçimde sana yeşermekte baharlar Sen ruhumun en karanlık köşelerine nur! Saçlarını kış günleri bir samyeli sevsin Âlemde bir nazarla bin güzellik bulunur Sen sonsuz nazarlarımda bir tek güzelsin.

Hüzünle yağan yağmurlar gibi yankılanır sesin Ruhuma her damlasında yüreğini serpmektesin Bir garip rüyadır yaşadığım senden uzakta Yolun sonunda her akşam seni güller beklesin Güller ki aydınlanır gülüşünle her mevsim Gönül bahçemdeki sonsuzluğa rengini verensin Özlemin sarıyorken ruhumu bu garip rüyada Şimdi bir yumuşak toprak gibi avuntudur sesin...

Öyleyse son bir merhabaya son bir gül ekelim Bize bahçeler uzak, nevbaharlar uzaktır Ruhumuzu köşesiz yıldızlar gibi geceye dökelim En karanlık saatleri bir hayal aydınlatır Zaman içinde akıntılar ve sele teslim bakışımız Uzak bize nehirler, akıp giden ırmaklar Bilirsiniz külden ziyadedir yanışımız Ah ellerimde hatıranız sonsuz gökyüzü kadar Lambalar bir dua gibi her gece yanıp sönüyor Bana kalbim kadar yakınsınız, ruhumdan da yakın Her geçen ânım nihayetsiz bir özleme dönüyor Bizi kimseler bilmesin, geceyi sırrımızla yakın Ezgin bir gül hüznüyle serpildim içinize Hani bir alaca geyik bütün yalnızlığıyla ölür ya Ölüm değildir yanan geyiğin sıcak gözlerinde Yalnız ölürsem bir gün sizden uzakta olur ya Mücella gözleriniz keder nedir bilmesin Boğuk bir özlem penceresinden izliyorum sizi Burası içinde olup biten her şeyin geçtiği bir dünya Siliniyor günden güne bütün yaşanmışlıkların izi...