Yalnızlık Döngüsü
Kanatlarım olsaydı uçmak için sahip olmam gereken içgüdüleri, kanat gerdiğim birileri kesinlikle yok ederdi. ‘’ Hatalardan ders alıp sınıfta kalmak’’ diye bir şey olmasaydı ben icat ederdim. Bir ara sükunetin ve yalnızlığın tatlı sularında kulaç atarken, yanlış bir zamanda, var olmaması gereken bir yerde kırık dökük bir sandalın sahibi tarafından kulaç atmaya bir son vermeye davet edildim. Daveti usulca ve asilce reddetmek şöyle dursun, senelerdir bu anı bekliyormuşçasına zarafetten uzak bir hamleyle yorgun bedenimi sandala fütursuzca yanladım. Bu sabah, kritik bir beyin ameliyatına çağırılan, makası ve mezurası elinde bir terzi gibi uyandım. Ne olan bitenden haberim var ne bulunduğum yerin benimle ilgisinden. Zaten bu sandalda olmak da tamamen bu dünyaya ilgisizliğimden. Zaman, ruh ile bedeni yarıştıran sadist bir hükmedicidir. Ruhum ise, bu zamanın krallığında isyankâr bir şövalye. Oysa kronolojik bir flashback sergüzeştinde, bedenimin ruhuma üstünlüğünü izlemek hüzün veriyor