Edebiyat, Kültür&Sanat

Ne kendimden uzaklaşabiliyorum ne de yakınlaşabiliyorum kendime. Yalnızlığım ve yabancısı olduğum bu dünya ancak sen kadar kalabalık. Her denememde duvarda asılı kalan yumruklarım konuşur, bense dilden yoksun.. Etrafımda insanlar bir avcının hatasız kurşunudur. Can çıkmadı henüz bedenden lâkin, beden cana veda eder. Kaç zaman geçti böyle sessiz, sıkıntı dolu ve çaresiz.. Bir çiçek 'sen' olup açmak ister bir vadinin yamaçlarında. Ses ver.. Sende ben görünsem de içten içe, bende sen kayıptın hep. Bendeki misafirliğin hayat kadar kısaydı hep ve ne var olabildik var gücümüzle yan yana gelerek, ne de yok olabildik her bir nefeste tükenerek. Bitti sandığım bu kaset başa sarıyor hep böyle ve ne kaçabiliyorum kendimden, ne de yakınlaşabiliyorum kendime.. Ne seni benden, ne beni senden yok başka anlayan Hayattan içre hayat vardır, bahardan içre hazan..

Hiçten öte hiçten ziyade bir umursamazlık var içimde sana dair. Herkesin bulup da kaybettiğini ben bulamadan kaybetmişken, ne de hoş yürüyorsun vücut ısını altüst eden yağmur damlaları altında. Bilmem senden içre ne yangınlar son buldu bu yağmurlarda. Hem biliyorsun kuşlar uçuyor ve üstadın da dediği gibi “hayat kısa”… Hasbelkader ne kadar denk geldiysek de gözgöze, seninle biz hep bir araya gelemeyecek gibi baktık birbirimize. Gıyabında tebessümün de olurdu ömrün çarkı, dünyamı arşınlayan adımların da… Parşömene işlenmiş bir şiirin edası da olur gözlerin, Akenethon’un Nefertiti’ye olan aşkı da. Gözlerinden öpülmüş bir göğün kimsesizliği de olur ellerin, dudaklarından öpülmüş bir denizin kalabalığı da… Aşk… Aşkın duru bir hâline ihtimal vermedim hiç. Aşkıma bütünüyle seni kattım noksansızca.. Ama şimdi ey farklı kadın! Biliyorum yazılagelmiş çok mektup var sana dair ve içinde şairlerinin boğulduğu çok fazla şiir. Artık benden soracak olursan aşkı şayet, Hiçten öte hiçt