Edebiyat, Kültür&Sanat

sen ey gölgesi ay ışığına denk düşen sevgili yoktur özlemin aktığı nehirlerde benzerin yapayalnız bir yaz gecesi beni kalbinle düşün ruhumu sarmakta anbean o içten gülüşün bırak yollar uzak kalsın, gökyüzünde seninleyim baktığın an pencerenden göreceksin düşündeyim baş koymaya değer seni kaplayan her âna güller gibi aşkla büyür yarınım hatırana sanma sensizliğin bir farkı yok senle geçen günden güne sensiz başlarken solar güneşim aniden sen ey yaz sağanaklarında yüzü kaybolan sevgili bir bakışınla iklimler; bir sözünle mevsim değişir.

geceler seninle güzel, günler sana uzasın aşka yağan yağmurları getiren buluttasın sen eylül akşamlarında ruhumu okşayan elsin esen rüzgarları koyulaştıran bir hülyalı güzelsin saçların, ömrümün aktığı derin bir kuyu unut ne varsa geçmişte, biraz göğsümde uyu uyu, solarken bahçelerin güzelliği birden yeşersin sen uykusu güzellikler getiren zümrüdü beşersin

ve yine kente kasvetle çöken bir mehtabı izliyorum ömür, arzularımızın taştığı sığ bir nehir diyorum ve bu sığ nehirde boğuluyoruz boyuna. bugün dünya onu ciddiye alanlar ve boş vermişler arasında bir yerde sigaramla gecikmiş bir hüznü ağırlıyorum burada ben de bir mendil gibi katlayıp saklıyorum cebimde hüznü. yaşamak sancıdan yoksun bir kalp ağrısı gibi bazen de içinde boğulduğum kurak bir göl diner bir gün ağrılar, aşarım elbet gölü anksiyetem azıyor, ellerim titrek bir an evvel ruhuma saadet enjeksiyonu gerek ama küçük bir sorunum var; hemşirem ölü. yoldan yoksun bir yoldaşı yarı yolda bırakmış gibiyim kötü hissediyorum ama hiç hissedemiyorum da içleniyor ve içerliyorum içinde bulunduğum duruma düşünüyorum da bazen yolda kalan ben miyim? koklanmış çiçekler kırları kirletmiş sayılıyor bu kentte işporta tezgahına dalıp giden gözlerin boş bakışlarında buluyorum kendimi daha romantik olamazdım olduğumdan ve öldüğümden bu duruma kayıtsız kal

beni akşamların bir tül gibi örttüğü yalnızlıkta ara yalnız sen duy sesimi, bir sen sor ufuklara içimi kaplarken bir gizin meyâli öyle derin, ıssız gün yine ağarmakta ufukta, geceler boyu yalnızız ömrümün müjdelenmiş haberi, seni ey narin kadın yitirdiğin yüreğimde kanayan bir özlemle vâki adın soluyorken çehremizin gülleri yaprak yaprak yalnızlıkta bitiyor gün, yalnızlıkla başlayarak