bir zamanlar

''öyle kimsesiz kaldım ki

öyle bomboş

yapraklar ağladılar bana

sonra tıpkı gözyaşları gibi

düştüler son yapraklar

ne önceleri ne de sonra

hiç böyle yalnız kalmamıştım

bu kadar

ve kimi beklerken olmuştu

hiç mi hiç hatırlamam...''

pablo neruda

beni binbir geceyi aşkın yalnızlığa mahkum eden

ve damarlarımı çatlatan aşkı ciğerlerimde söndüren

neydi o bir zamanlar, kimdi ki gözleri izler beni hâlâ

yanıbaşımda değilken ve hayatımda bile değilken oysa

bir bengisu pınarı, bir abıhayat, güzellikler annesi

sesinde neşenin, tabiatın, kainatın mahiyeti

kimdi o sahi ki hâlâ onu ararım tüm dudaklarda

açan güneşinde baharın, kışın düşen karlarda.

oysa çoktan gitti, kimsesiz şimdi ruhum

bir zamanlar şarkısına ortak olduğum

dilerim tebessümü eksilmez yüzünden

yüreğimi aralayan sözleridir avuntum.

neydi o yaşananlar

bir göl kenarı dinginliğindeki aşk

yerle gök arasındaki en ulvi hatıra

kimdi o bir zamanlar...